இ.சொ.லிங்கதாசன்
(ஆசிரியர்களை அவதூறு செய்வது எனது நோக்கமல்ல)
பகுதி 3.4
பாலர் வகுப்பு(Nursery/kindergarten)
என் அம்மா தன் வீட்டு வேலை நேரம் போக மீதமிருந்த நேரங்களில் எனக்குப் பாடம் சொல்லித்தர மறக்கவில்லை. பாலர் வகுப்புப் படிக்கும் ஒரு சிறுவனுக்கு அப்படி என்ன பெரிதாகப் படிப்பு இருந்துவிடப் போகிறது.எப்போதும் அ, ஆ, இ எழுதுவதும், ஒன்று இரண்டு என ஆரம்பித்து இருபதுவரை கூறுவது மற்றும் ஒரு சில 'சிறுவர் கதைகள்' இதுதான் எனக்கான என் தாயாரின் 'பாடத்திட்டமாக' இருந்தது. அ, ஆ எழுதுவதற்கு என்னிடமிருந்த ஒரேயொரு சிலேற்றையும் தொலைத்து விட்டேன் அல்லவா? ஆதலால் எனக்குத் தண்டைனையாக, எல்லா ஏழைப் பிள்ளைகளுக்கும் கிடைக்கும் வாய்ப்பாகிய வீட்டு நிலத்தில் கொஞ்சம் மணலைப் பரப்பி விரலால் அ, ஆ எழுதக் கற்றுக் கொடுத்தார் என் தாய். இவ்விடத்தில் ஒரு முக்கியமான தகவலை உங்களிடம் பகிர்ந்துகொள்ள வேண்டும். 'தேனிசைச் செல்லப்பாவின்' ஒரேயொரு பாடல், என்னைக் கேட்கும்போதெல்லாம் அழ வைத்தது. "அழகான அந்தப் பனைமரம், அடிக்கடி நினைவில் வரும்" என்ற பாடலைக் கேட்டிருக்கிறீர்களா? அந்தப் பாடலில் வரும்
"அன்று முற்றத்தில் அழித்து அழித்து - நான்
ஆனா எழுதிய மண்ணல்லவோ!
என்ற வரிகள் காதில் விழும்போதெல்லாம், கண்கள் குளமாகும். எனக்குத்தான் இவ்வாறு ஒரு பாடலைக் கேட்டுக் கண்கள் கலங்கும் அளவிற்கு மென்மையான ஒரு இதயம் என்று நினைத்திருந்த எனக்கு கடந்த ஆறு வருடங்களுக்கு முன்பு ஒரு ஆச்சரியமான அனுபவம் கிடைத்தது. பெரும்பாலும் 'முரட்டுத் தனத்தை' இயல்பாகக் கொண்ட 'ஜெர்மனியில்' வாழும் எனது 'மாமன்மார்களில்' ஒருவரிடம் பேசும்போது, என்னிடம் பின்வருமாறு கேட்டார்: அடேய் 'அழகான அந்தப் பனை மரம்' பாட்டைக் கேட்டிருக்கிறாயா? நான் "ஆம்" என்று மட்டும் பதிலிறுத்தேன். இறுதியாக ஒரு வாசகம் அவரிடமிருந்து வந்தது, "ஏனோ தெரியவில்லையடா, அந்தப் பாட்டைக் கேட்கும்போதெல்லாம் அழுகை வருகிறது" அவருக்கு என்ன பதில் கூறுவதென்று தெரியாமல் விழித்தேன் நான்.
(தொடரும்)
உங்கள் கருத்துக்களும் வரவேற்கப் படுகின்றன.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக